Studio sport nieuwe stijl

Iedereen aangenaam verrast met de vrijdaguitzending van Studio Sport? Ineens zie ik een van mijn helden van Rembo en Rembo aan het werk. Ik volgde Maxim Hartman nu bij ‘Nog meer voor mannen’ op RTL7. Een man naar mijn hart, met humor die tegendraads is, vaak beledigend maar zelden aanstootgevend. Vraag me niet waarom, maar zo is het nu eenmaal. Maxim ging voor Studio Sport aan de slag vanwege zijn bijzondere manier van interviewen. Een duik in het diepe, zowel voor Maxim als voor het degelijke Studio Sport. Vito Wormgoor van ADO Den Haag was zijn eerste ‘slachtoffer’. “De voetballers van nu zijn vaak jonge broekies met een te grote muil en te veel geld. Daar wil ik wel eens mee praten’. Zo typeerde de interviewer zijn persoonlijke missie. Vito Wormgoor is niet echt een stereotiep die Hartman met voorgaande opmerking omschrijft. Net als de interviewer is de geïnterviewde net even anders als de doorsnee journalist en profvoetballer. Er worden vragen stelt die bij andere sportjournalisten nog geeneens in de gedachten opkomen. Daarom is het nu ook zo leuk om dit item altijd te mogen zien. Maar wat als Maxim echt een verwend voetbaljongetje tegenover zich heeft die geen gevoel voor humor heeft? Dan wil ik graag nog wel eens zien welke mediatraining bestand is tegen de spervuur van vreemde vragen.

Maxim Hartman

Of worden spelers nu ‘Hartman klaargestoomd’ wanneer er een interviewverzoek uit de hoge hoed van ‘Rembo’ komt? ‘Ben jij nou zo leuk of ben ik nou zo’n zuurpruim’? Het zou zo maar een uitspraak van Louis van Gaal kunnen zijn na een gesprek met Maxim. Kun je je niet voorstellen aangezien Van Gaal nooit op humor is betrapt. Hij maakt wel grapjes maar wanneer mensen daar zelf het hardst om moeten lachen, is dat gewoon zielig. Daar weet Maxim wel raad mee. ‘Louis, je gaat toch niet om je eigen grapjes lachen. Dat deed mijn vader altijd toen hij in een ver dementerende fase was. Zo ver ben jij toch niet, Louis? Of is dat ontslag bij Man United harder aangekomen dan jezelf gedacht had? Louis?’ Zoals gezegd, Maxim kent geen gene. Iemand die aan Ziyech van FC Twente zou vragen: ‘Hakim, je bent nog goed terechtgekomen nadat Sesamstraat van de buis is gehaald, maar moet iedereen die verontwaardigde blik zien wanneer je scoort, met een gezicht van: ondanks die sukkels die mij in de weg lopen en hetzelfde shirt aanhebben, ligt de bal weer in het netje? Of Wang vraagt: ben je een echte vent wanneer je via de media je eigen club zegt dat ze niet moeten zeuren? Hé Wang, een echte vent weet wat clubliefde is. Dat de club ooit in het Zuiderpark speelde, dat het Cruijff, Van Hanegem en Van der Kuylen dun door de broek liep wanneer ze naar Den Haag moesten komen? Nu ga jij ervoor zorgen dat spelers een excuus om niet te presteren door geen geld over te maken? Doe eens normaal joh, poepchinees.’

Matchfixing op hoog tennisniveau

Op de vooravond van het Australian Open werd bekend gemaakt, dat er matchfixing is binnen de Top-50 van de tenniswereld. Aanleiding hiervoor was een onderzoek van John Templon, die uit de openbare data van gokkantoren 29.000 wedstrijden op gokpatronen onderzocht. Deze wedstrijden speelden zich af tussen 2009 en 2015 en de bevindingen zijn inmiddels gepubliceerd door BuzzFeed en de BBC. Zonder namen, omdat op basis van deze gegevens alleen matchfixing niet volledig te bewijzen is. Het bericht deed heel wat stof opwaaien, omdat matchfixing alleen nog op lagere niveaus bekend was. De speculaties waren niet van de lucht en het is maar hoe men ermee omgaat. Zo liet Sjeng Schalken weten, dat Robin Haase en Raemon Sluiter wel eens in het verleden door fixers werden benaderd, maar dat zij niet op de verzoeken ingingen. Haase deed het af als totale onzin en Sluiter gaf toe twee keer te zijn benaderd. Novak Djokovic gaf toe, dat hij in 2007 niet rechtstreeks werd benaderd met een bedrag van 200.000 euro. Het verzoek kwam tot na de wedstrijd niet verder dan de kring mensen die om hem heen is verzameld. Overigens heeft de bekentenis van Djokovic geleid tot een ongefundeerde aantijging, dat hij een andere wedstrijd in 2008 wel opzettelijk zou hebben verloren. Ook werd een oud Nederlands voorbeeld van stal gehaald. In augustus 2014 werd in het pittoreske Duitse plaatsje Meerbusch een achterafpartijtje gehouden tussen Boy Westerhof en Antal van der Duim, respectievelijk de nummer 248 en 280 van de wereld op dat moment. Westerhof maakte zijn hogere plaatsing waar in de eerste anderhalve set. Bij een stand van 6-4 en 3-0 in het voordeel van Westerhof, begonnen zowel de wedstrijd als de verwachtingen bij de gokkers drastisch te veranderen in het voordeel van Van der Duim. Zo drastisch dat zelfs de wedkantoren de wedstrijd uit hun aanbod haalden.

Rafael Nadal

Het valt inderdaad op, dat op een nietszeggend potje ineens tonnen worden geplaatst op een winst van Van der Duim in drie sets. En warempel, Westerhof stortte volledig in elkaar en Van der Duim won met 4-6, 6-3 en 6-3. Waren het vrienden die het zelf op een akkoordje gooiden of stak er meer achter? Deze zaak wordt nog steeds onderzocht in het Tennis Integrity Unit (TIU). Waaruit ook blijkt, dat zelfs zaken die zo erg lijken te stinken zoals deze, zeer moeilijk te bewijzen zijn. Het TIU kan de doopceel van de betreffende spelers lichten, maar binnen 1,5 jaar is er nog geen uitspraak. Omdat dit niet bepaald het enige geval is met hele trage besluitvorming, vraagt men zich af hoe dit orgaan effectiever zou kunnen werken. Westerhof en Van der Duim tonen tevens aan, dat proftennisser een relatief begrip is. Er is slechts een klein percentage, dat er daadwerkelijk zonder bijbaan van kan leven. Westerhof moest het tot dan in 2014 doen met ruim 16.000 euro prijzengeld en Van der Duim had slechts ruim 10.000 euro bij elkaar getennist. Dit zonder aftrek van kosten. Als een tennisser zijn sportieve principes kan verloochenen en niet sterk in zijn schoenen staat, kan hij bevattelijk zijn voor omkoping. Een hoger bedrag dan het prijzengeld kan makkelijk worden geboden en er is maar een persoon voor nodig. Zou dat de niet genoemde Top-50 spelers ook overkomen zijn vanaf dit moment van hun loopbaan en zou het kunnen zijn dat zij vanaf dat moment in de greep van de gokkers bleven? Niemand die het met zekerheid weet. Hopelijk gaat de publicatie van het onderzoek tot meer effectiviteit van de bestrijding leiden en wordt vanuit de TIU na hun tegenonderzoek man en paard genoemd om de storm aan speculaties en aantijgingen in te dammen. En het belangrijkste natuurlijk: iedereen wil toch blijven genieten van tennis en de beoefening ervan, zonder dat de vraag in hen op moet komen of het allemaal wel klopt wat er gebeurt?