Johan Cruijff was een groots voetballer, trainer, filantroop en orakel. Er zijn boeken verschenen met zijn gevleugelde uitspraken, die in mijn dagelijkse taalgebruik zijn blijven hangen. Ik vind echter dat hij zijn bekendheid verkeerd gebruikte als dat hem beter uitkwam. Ook miste hij door zakenreizen en privileges belangrijke trainingen en wedstrijden. Bij de vele conflicten die hij kreeg, dacht hij volgens mij te vaak dat degenen die niet voor hem waren tegen hem waren, waarbij de criticasters het veld meestal moesten ruimen. In 2011 vond ik het terecht dat de toenmalige Raad van Commissarissen van Ajax moest stoppen na een onsmakelijk machtsspel van alle andere leden tegen Cruijff. Ik vond het onterecht, dat in 1975 Jan van Beveren en Willy van der Kuylen hun interlandloopbaan vaarwel konden zeggen bij kritiek over Cruijff’s privileges.
Johan Cruijff, spelend voor aartsrivaal Feyenoord
In 1978 nam Cruijff afscheid van het voetbal om daarna weer te moeten gaan voetballen, omdat hij zijn vertrouwen aan een verkeerde zakenpartner gaf. In 1984 kwam het definitieve afscheid, nadat hij uit wraak van Ajax naar Feyenoord ging. Volgens mij een verkeerde reden, maar hij haalde bijna in zijn eentje de dubbel voor Feyenoord binnen. Als trainer van Ajax en Barcelona kwam Cruijff sterk terug en haalde hij de nodige prijzen. Zijn adviezen over het Nederlands Elftal leidden niet tot een bondscoachschap, waardoor het WK 1990 de mist in ging. Nadat Cruijff volgens mij terecht in zijn eer was aangetast omdat zijn plan met voeten werd getreden en voor de laatste keer bij Ajax vertrok, bleef hij in beeld als columnist bij de Telegraaf en directeur van zijn Foundation, waar hij jongeren en gehandicapten hielp om te sporten of een sportopleiding te volgen. Helaas verloor Cruijff vorige week de enige strijd die hij niet kon winnen. Voor mij zullen zijn goede kanten in de herinnering blijven, zonder dat zijn duistere zijde zal worden vergeten.
