Gert-Jan Verbeek en mijn sportmoment van het jaar

Bij deze wil ik Gert-Jan Verbeek bedanken. Ik heb het al gehad over de in mijn ogen Nederlandse prestatie van het jaar en die ging naar het Nederlands Basketballteam. Maar dankzij een uitspraak die Verbeek deed, kan ik het ook gaan hebben over het in mijn ogen internationale hoogtepunt. Dat was namelijk de winst op het WK wielrennen van Peter Sagan van dit jaar. Na veel tegenslag en talloze Zoetemelk-ereplaatsen in andere koersen in 2015 te hebben gehad, lukte het hem bij het WK wel om het wielerpeloton te slim af te zijn. Maar waar het echt over gaat, gebeurde na de wedstrijd. Het moment zelf vond ik niet eens zo erg opvallen, want zijn speech kwam een beetje rommelig over en schepte ook achteraf veel verwarring. Die bevatte een hele goede boodschap. Hij zei dat het niet goed ging met de wereld en dat hij angst voor de toekomst had. Hij hoopte tevens op verandering bij de mensen en dat de sport daarbij zou helpen. Iedereen dacht dat het over de toenmalige vluchtelingenhype ging, maar toch bedoelde Sagan iets heel anders. Dat kwam tot uiting in een uitreiking van een andere gewonnen prijs ruim twee weken later. En dat probleem is eigenlijk nog veel groter. Het vluchtelingenprobleem is wel erg, maar ook opvallend aanwezig. Sagans uitspraken gingen over iets dat zo gewoon is voor ons, dat het niet als probleem wordt ervaren, maar het eigenlijk wel kan zijn. Verbeek haakte afgelopen zaterdag in een interview met Langs de Lijn op hetzelfde probleem in. Waar Sagan het over had en Verbeek op insprong, is namelijk het feit dat de technologische ontwikkeling te snel gaat.

Global technology

Vanaf zeer jonge leeftijd zijn "smart phone" en de "tablet" al ingeburgerd en het staat de talentontwikkeling in de weg, doordat lichamelijke opvoeding op scholen steeds meer verdwijnt en er vanaf een vroege leeftijd minder of niet buiten gespeeld wordt. Ook hebben mensen minder contact met elkaar, gaat het echte leven langs hen heen en zal het de teamvorming ook niet bepaald positief beïnvloeden, omdat er steeds meer individualisten ontstaan. Kinderen krijgen ook steeds vroeger te maken met verantwoordelijkheden. Zelf fiets ik altijd naar het werk en tegenover mij reden een jongetje van een jaar of vier en zijn moeder naast elkaar. Het jongetje meldde aan zijn moeder, dat hij zijn USB-stick verloren had. Zijn moeder antwoordde op een bozig onverschillige toon dat dat zijn verantwoordelijkheid was en dat ze er niets aan kon doen, dat hij de stick kwijt was. De beteuterdheid straalde van het jongetje af, terwijl ze verder reden. Dan denk ik bij mezelf: Wat nou USB-stick? Wat nou verantwoordelijkheid? Ongeveer 40 jaar geleden hadden we beiden op die leeftijd dat ook nog niet. De technologie zoals nu bestond niet eens en over verantwoordelijkheden werd op die leeftijd nog weinig of niet gepraat, want kleuters konden toen nog gewoon kleuters zijn en speelden gewoon buiten. Het is maar een voorbeeld, maar het zal niet het enige zijn, vrees ik. Maar om de sport daadwerkelijk als inspiratiebron te laten dienen tot verandering van de technologische gewoonteproblemen, dienen er heel wat meer bekende sporters en coaches op te staan, die vinden dat de technologie anders moet worden gebruikt. En wel op zo’n manier dat er meer bewogen en gesport wordt en er tevens meer sociale verbondenheid tussen de mensen is. Maar ook als dit zoveel mogelijk wordt gepromoot, zal het leven zoals zich dat nu afspeelt gewoon doorgaan en zullen zeer veel mensen er geen enkel probleem mee hebben, als de sport op de TV en PC met warme belangstelling zal worden gevolgd en de heersende gewoonte zichzelf in stand houdt.

O, O, ADO, mooie club achter de duinen

Als rashagenees volg ik mijn cluppie ADO Den Haag niet alleen beroepsmatig op de voet, maar zeker niet minder als supporter. Altijd wat aan de hand, nooit eens rust in de tent. Maar dat maakt het leven alleen maar interessanter. Ooit was de Haagse trots voor topclubs een moeilijk te nemen horde en liep het alle eredivisieclubs dun door de broek wanneer een uitwedstrijd in het Zuiderpark te wachten stond. Wanneer men nu door het Zuiderpark rijdt, ziet men een sportcampus in aanbouw met daarnaast de plek, de Aftrap, waar de toekomstige Haagse voetbaltalenten hun kunsten vertonen. Ook dit jeugdcomplex ondergaat een vernieuwing. Als clubwatcher werd mij door Justin Verkijk van radiozender Den Haag FM vorige week gevraagd wat de hoogte- en dieptepunten waren van het afgelopen kalenderjaar. Hoogtepunten waren het behoud van het eredivisieschap in het voorgaande seizoen, en de winst op Feyenoord en de huidige stand in de eredivisie van deze voetbaljaargang. Dieptepunt was toch wel de onrust die er speelde rond de club. Eigenaar Wang kwam afspraken niet na en niemand wist nog hoe het met de club verder zou gaan. Even dreigde een afglijden naar een bedenkelijk niveau toen bleek dat de clubeigenaar betalingstermijnen aan zijn laars lapte.

ADO Den Haag Spelersbus

De gemeente zou financieel niet bijspringen, was de stoere houding van het gemeentebestuur die het niet lang gestand kon houden. Wang werd vriendelijk verzocht om geld over te maken. Pijnlijk voor directeur Jan-Willem Wigt was dat hij Wang niet te pakken kon krijgen. Een officieel verzoek van de gemeente aan de clubeigenaar werd niet beantwoord. Pijnlijk werd het toen een NOS correspondent hem gewoon interviewde en Wang antwoorden gaf op prangende vragen. Daar waar ADO Den Haag en de gemeente Den Haag faalden in de communicatie met Wang (of was het andersom), daar slaagde de NOS wel in. Ik hoop van ganser harte dat de Haagse profvoetbalclub met Haagse jongens als Kees Jansma, Martin Jol en Dick Advocaat de heer Wang dat extra zetje in de rug geven om niet alleen zijn zaakjes in China op orde te krijgen, maar ook de beleidsvolgers in Den Haag wat meer steunden. Want Den Haag verdient een profclub die minimaal in het linkerrijtje moet spelen en niet jaar in jaar uit tegen degradatie moet vechten. De supporters verdienen beter. De ene dag zien ze hun club aan de rand van de afgrond staan, de andere dag staan ze juichend in het Kyocera Stadion en voor de televisie naar teletekst te kijken. Wat meer Haags bloed, ook op het veld, wat minder onrust en ADO Den Haag gaat gewoon, is het dit seizoen niet dan wel het volgende, gewoon om Europees voetbal spelen.

Handbal definitief op de kaart gezet!

Het Nederlands dameshandbalteam timmert al sinds 2005 heel aardig aan de weg. Toen werden zij onder technisch directeur Röttger vijfde op het WK. De huidige coach, Henk Groener, is sinds 2009 bondscoach en sindsdien is Nederland actief in bijna alle grote toernooien. In 2010 werd het team achtste, terwijl in de WK´s van 2011 en 2013 steeds de achtste finale werd gehaald. Die prestatie in 2013 betekende al een hele goede vanwege het rampjaar 2012. Op letterlijk een treffer werden de Olympische Spelen gemist (Spanje verloor van Kroatië met 23-22 om die beide landen door te laten gaan) en de organisatie van het WK Handbal 2012 werd door Nederland teruggegeven, omdat men de 1,2 miljoen Euro aan bijkomende verbouwingskosten niet bij elkaar kon krijgen. Nog een jaar later in 2014, werd Nederland zevende op het EK, de hoogste notering bij het EK ooit. Na in juni een play-off tegen Tsjechië te hebben gewonnen met 56-48 na twee wedstrijden, konden de dames zich dit keer gaan opmaken voor het WK in Denemarken. Overigens bleek tussendoor nogmaals dat handbal niet echt een sport is waarvoor de sponsors in de rij staan. Eigenlijk wilde coach Groener zijn team vanaf augustus tot de spelen in Rio een gedegen voorbereiding laten doen op het sportcentrum Papendal, maar de benodigde gelden daarvoor konden ook nu niet vrijgemaakt worden. Dit keer ging het om 1,6 miljoen Euro, die er niet kwam. Dat de Nederlandse dames met een goed gevoel naar Denemarken waren afgereisd, bleek ook uit de groepswedstrijden. Na vier ruime overwinningen en een gelijkspel tegen Zweden, werden ze eerste in de poule vanwege een beter doelsaldo. Toch was er nog een foutje tegen Cuba, dat de groep op 0 punten beëindigde. De kleur shirtjes was van beide teams exact gelijk en Nederland had de verkeerde kleur aan. Na in hesjes gestoken te zijn en later de goede kleur shirtjes gekregen te hebben, was de concentratie dusdanig aangetast dat het verschil drie minuten voor rust nog slechts drie treffers betrof. Uiteindelijk werd het in de tweede helft nog rechtgetrokken naar 45-23.

Dames handbal

Na in de achtste finale Servië ruim verslagen te hebben (36-20), was Frankrijk als absoluut topland aan de beurt. In 2013 ging de achtste finale op het WK nog verloren, maar dit keer werd er onder leiding van keepster Wester en sterspeelster Polman in de eerste helft een beslissend gaatje geslagen. De 15-12 bij rust bleek genoeg voor een historische 28-25 overwinning aan het eind. De halve finale werd tegen Polen gespeeld, een land waarin in de voorronde al overtuigend werd gewonnen. Deze keer leek het wat moeilijker te gaan, maar zonder echt in de problemen te komen werd er met 30-25 gewonnen. Het vertrouwen voorafgaand aan de finale was groot, maar een combinatie van onervarenheid, vermoeidheid en zenuwen zorgde ervoor dat de wedstrijd tegen absolute wereldmacht Noorwegen nooit echt spannend werd. Nadat de eerste helft met 20-9 werd afgesloten, kwam Nederland nog tot vijf punten terug, om uiteindelijk met 31-23 te verliezen. Een beetje jammer van het eind, maar dit is het beste toernooi in de handbalhistorie geworden. De tweede plaats heeft ook tot gevolg, dat de Olympische Spelen vrij dichtbij lijken. In een vrij makkelijke poule met Frankrijk, Japan en Tunesië moet Nederland bij de eerste twee komen om naar Rio te gaan. Als in deze poule zich het 2012-scenario zich voor gaat doen, moet er wel iets heel verkeerds gaan gebeuren. Afgelopen maandag zijn de dames weer in Nederland aangekomen onder luid gejuich van honderden fans. Misschien was daar ook de familie De Boer bij. Het gezin van Frank de Boer heeft in elk geval niet naar Ajax gekeken dit weekend, maar naar het handbal. Dat is nog wel de beste reclame die je als kleine sport kunt hebben. Hopelijk zet dit succes zo door, krijgen de dames wat meer geld van het N.O.C.-N.S.F. als potentiële medaillekandidaten en wordt er in de toekomst meer aandacht aan deze sport geschonken dan voor dit WK het geval was.

'Let the games begin'

Aan het einde van het jaar heb ik altijd het gevoel dat ik lijstjes moet gaan maken. Op muziekgebied worden we de laatste weken overspoeld met top tig lijsten. Top 1000, 2000 en zelfs 4000. Ook in de sport zijn er lijstjes. Vooral van genomineerden die een sportprijs kunnen winnen. Grote verbazing bij de landelijke sportprijs dat bijvoorbeeld Tour de France gigant Tom du Moulin niet was genomineerd. Shorttracker Sjinkie Knegt was desondanks de terechte winnaar van de sportprijs. Wanneer je in een sport waarin de Nederlanders niet heel vaak excelleerden, wereldkampioen wordt, geldt maar één constatering: hulde. Maar de koningin van het jaarlijkse NOC*NSF bal was natuurlijk Dafne Schippers. De razendsnelle sprintster werd terecht winnaar van de prijs van Sportvrouw van het jaar. Ook ging zij ‘lopen’ met de prijs voor beste TV-moment, en liet daarmee de bijzondere goal van ADO Den Haag doelman Martin Hansen, die de hele wereld overging, achter zich. Dat Schippers een betere sprintster was dan iemand die toespraken houdt, bleek uit haar bedankwoordje. Grapjes die niet overkwamen, en iets te veel, weliswaar ongemerkte zelfverheerlijking. Wij vergeven het haar, want deze jongedame gaat volgend jaar in Rio voor enkele olympische medailles zorgen. Het wordt trouwens een mooi oranje feestje tijdens de Spelen.

Impressie van het olympisch park 2016 in Rio de Janeiro

Nog nooit waren de voortekenen op een succesvolle Spelen zo overduidelijk. In sporten als wielrennen, judo, hockey en nu zelfs handbal lijken medailles in het verschiet te liggen. En dan ‘vergeet’ ik voor het gemak nog enkele sporten waarbij medailles een zekerheidje zijn zoals zeilen, beachvolleybal, paardensport en ga zo maar door. Hoe beleef ik zelf zo’n vierjaarlijks sportfeestje? Het liefst zou ik twee tot drie weken vrij nemen om alles te absorberen dat olympisch smaakt. Het runnen van een eenmansbedrijf verhindert dat, maar rekenen er maar op dat ik, net als veel Nederlanders, tijd zal vrij maken om de olympische successen te ademen. Op het Scheveningse strand is er ten tijde van de Spelen een noviteit. De Olympic Experience. Verschillende olympische sporten kunnen worden beoefend en men kan worden begeleid door topsporters die de 'Road to Rio' niet hebben kunnen voltooien. In een heus stadion worden beelden van de Nederlandse toppers doorgestraald en voorzien van deskundig commentaar. Sfeer proeven in de Olympic Experience of thuis zappen tot ik een ons weeg. De komende eerste weken van het nieuwe jaar ga ik op zoek naar de programma’s van Nederlandse sporters in Rio om helemaal niets te hoeven missen. En velen met mij. Op naar een mooi, gelukkig en gezond 2016 met veel olympische medailles. Want daar draait het toch om in het nieuwe jaar. Toch?

Is er nog perspectief in het Nederlandse ijshockey?

Het grootste Nederlandse ijshockeytalent, de achttienjarige Amsterdammer Daniël Sprong, heeft een nominatie voor het Sportgala gekregen. Deze nominatie snap ik wel, omdat deze jongen op zijn achttiende al een contract heeft afgedwongen bij de Pittsburgh Penguins in de Amerikaanse National Hockey League (NHL). Hij is tot nu toe slechts de vijfde Nederlander die dit bereikt in de grootste ijshockeycompetitie van de hele wereld, dus is hij een erg groot talent in een kleine Nederlandse sport, die een groot gedeelte van zijn jongensdroom al uit heeft doen komen. Sprong is gevraagd om in het Nederlands ijshockeyteam te spelen, maar dat heeft hij om begrijpelijke redenen (voorlopig) geweigerd. Sprong is namelijk op zijn negende naar Canada verhuisd en is bezig om een Canadees paspoort te regelen, om voor dat land te kunnen spelen. Canada is als groot A-land elk seizoen een potentiële wereldkampioenskandidaat en het Nederlands team is na het teleurstellend verlopen WK in Eindhoven in 2015 op onderling resultaat tegen Estland naar het vierde niveau gezakt. Om een beeld te schetsen: Zet Canada, de NHL en de Pittsburgh Penguins maar eens naast Nederland, BeNe-league en het Trappers Toekomstteam (duur woord voor het tweede). Het is dus niet zo gek, dat Sprong zijn ultieme Canadese droom wil najagen boven het spelen voor het Nederlands IJshockeyteam. Het zal overigens erg moeilijk worden voor het nationale team om het dit seizoen verloren gegane terrein in een keer te herwinnen.

IJshockey

In het eerste team van de Tilburg Trappers spelen namelijk de beste Nederlandse talenten behalve Sprong. Omdat de Trappers in Nederland geen tegenstand van betekenis kregen en de publieke belangstelling ook niet echt hoog was, zijn ze hun heil gaan zoeken in de Duitse Oberliga Nord, een van de vier derde divisies daar. De Trappers wisten niet wat hen te wachten stond, maar staan nu na 21 van de 34 wedstrijden tweede. De kans dat ze de Play-Offs bereiken is bijzonder groot en die wedstrijden worden ongeveer tegelijkertijd gespeeld met het WK, waardoor er dus hoogstwaarschijnlijk een Nederlands B-team zal gaan spelen. Het verschil is voor de Trappers duidelijk: In Duitsland de Play-Offs spelen om in de toekomst nog beter te worden of het WK op het vierde niveau gaan spelen in Spanje, welk niveau nog slechter is dan het niveau waarop ze al zaten. De Nederlandse competitie heeft ook te kampen met een groot imagoprobleem. Vele clubs hebben namelijk een faillissement gehad in de afgelopen jaren of wilden niet meedoen, waardoor het bij het dieptepunt in 2014 wel heel lang duurde voordat er zelfs maar een competitie kon worden opgestart. Op een gegeven moment waren er zelfs nog maar 3 clubs beschikbaar, omdat er 2 clubs niet wilden spelen in een competitie van 5 clubs. Uiteindelijk werden deze twee clubs overgehaald om toch mee te doen, zodat er op de valreep toch nog kon worden gespeeld. Omdat de IJshockeybond de begrotingseisen aan clubs (tijdelijk) versoepeld heeft, staat er sinds dit jaar de BeNe-league, een competitie van 16 clubs uit Nederland en België. Men hoopt dat de bestuursleden van de clubs een verstandig beleid gaan voeren, dat minder gericht is uitgaves voor snelle prestaties en meer op de lange termijn, waardoor het Nederlandse ijshockey weer goed op poten kan worden gezet, de sponsors en toeschouwers weer terugkomen en de levensvatbaarheid weer groter wordt dan de steden Tilburg en Heerenveen. De ijshockeybond hoopt binnen 5 jaar – en hopelijk eerder - weer een goed perspectief te kunnen bieden aan de Nederlandse competitie, maar het blijft nog even behelpen en afwachten. Hoop doet in ieder geval leven en dat is alvast een positieve gedachte na het desastreuze seizoen 2014/2015.

Mogen kinderen niet meer naar het scorebord kijken?

Er zijn wel eens van die plannen die mij zeer aanstaan. De laatste twee hersenspinsels hebben al voor veel opschudding gezorgd in de media. De eerste was dat in landen als Finland en Zwitserland inwoners een basisinkomen krijgen. Geen gezeur meer over uitkeringen en over (her)keuringen, maar wel de zorg over lamlendigheid en verminderde productiviteit. In Finland en Zwitserland is het al realiteit, terwijl in ons land enkele steden bezig zijn om het basisinkomen gefaseerd te laten ingaan. Een ander plan, afkomstig uit Zweden, heeft menig sportliefhebber de wenkbrauwen doen fronsen. De Zweedse voetbalbond wil dat in competities voor spelertjes tot 13 jaar de score en standen niet meer worden bijgehouden. Het plezier moet voorop staan en het spelen om de punten moet op het tweede plan komen. Ik heb lang nagedacht of dit een goed idee is of niet. Ik zie zowel voor- als nadelen. Het grootste voordeel is natuurlijk dat er waarschijnlijk minder geweld op de velden zal zijn. Ik hoor u al denken: geweld tijdens jeugdwedstrijden? Het is momenteel schering en inslag in de jeugdcompetities! Scheldende spelertjes en coaches en op elkaar inslaande supporters (lees: vaders én moeders). Te gek voor woorden natuurlijk, maar wel de bittere realiteit. Is die grotere hufterigheid iets van deze tijd? Welnee, vroeger waren spelertjes, coaches en ouders net zo fanatiek (lees: asociaal). Alleen is er nu meer toezicht van clubs en de voetbalbond, een orgaan dat momenteel zwaar straft. Maar terug naar de maatregel van de Zweedse voetbalbond. Heeft het zin om standen bij jeugdwedstrijden niet bij te houden? Zijn er nadelen? Volgens onderzoek zijn kinderen van die leeftijd ook resultaat-georiënteerd.

Jeugdvoetbal

Op school worden de kids klaargestoomd om de prestatiemaatschappij in te gaan. Gebeurt dat alleen op de middelbare school (dus inderdaad na het twaalfde levensjaar) of ook al op de basisscholen? Worden daar de resultaten en vorderingen ook niet bijgehouden in de vorm van cijfers? We leven nu eenmaal in een prestatiemaatschappij en dat vertaalt zich ook op de sportvelden. Is het ‘spelen om de knikkers’ niet even belangrijk bij jeugdspelers of is dat alleen maar omdat ouders het belangrijk vinden om in het linker- of rechterrijtje te staan? Kweken we zo niet een toekomstige ‘slappe hap’ die pas vanaf hun dertiende jaar in staat zijn om een stapje harder te lopen? Natuurlijk wordt het plezier wel eens verpest bij jeugdcompetities, maar of dat nu te maken heeft met aantoonbare resultaten? Het wil er bij mij niet in. Het moet in mijn optiek verboden worden om spelertjes tot hun dertiende levensjaar ook maar enige tactische aanwijzing te geven. Knijpen of kantelen. Woorden waar ik direct kippenvel van krijg. Zelfs als ik het bij het seniorenvoetbal hoor. Pingelen is het toverwoord, overspelen is soms nodig, sociaal gezien zelfs bevorderlijk, maar tactische teksten van jeugdtrainers mogen wat mij betreft direct op de lijst van verboden woorden.

Nepsprieten of natuurgras?

In het Nederlands voetbal kennen we sinds 2003 een voortdurend grasprobleem. Steeds meer clubs zijn op kunstgras gaan voetballen en volgens tegenstanders leidt dat tot meer blessures, competitievervalsing en meer achterstand op buitenlandse teams. Voorstanders wijzen op het feit dat er bijna altijd op kunstgras gespeeld kan worden, er geen putten en kuilen ontstaan en dat het een goedkoper en langer houdbaar alternatief is voor echt gras met veldverwarming. Omdat deze uitspraken vooral op gevoel zijn gemaakt, drongen de clubs en de KNVB aan op wetenschappelijk onderzoek en die uitkomst is afgelopen donderdag bekend gemaakt in een heus kunstgrascongres op Papendal. En inderdaad, die uitkomst leidde tot de conclusie dat het qua uitslagen, gele en rode kaarten en blessures allemaal niets uitmaakt of er op gras of het gehate kunstgras wordt gespeeld. De meningen over het kunstgras blijven echter zeer verdeeld. Martin van Geel klaagde steen en been, want als grootste tegenstander voetbalt Feyenoord in alle geledingen op gewoon gras. Marcel Brands van PSV matigde zijn tegengeluid nu wetenschappelijk was aangetoond dat er geen verschil was en hij hybride gras gezien had dat voor slechts tien procent uit kunstgras bestaat en dus bijna echt gras is. Jan Smit liep trots als een pauw als morele winnaar door de gangen en dat is niet toevallig zo. Smit is voorzitter van Heracles, de club die als eerste kunstgrasvelden heeft aangelegd. Hun hoofdsponsor is bovendien ook nog eens de belangrijkste kunstgrasleverancier in Nederland. Dat Feyenoord, Heerenveen en De Graafschap tegen zijn, is zeer te begrijpen. Deze drie clubs spelen nog voor honderd procent op gewoon gras. Maar de meeste andere tegenstanders laten hun jeugdploegen wel op kunstgras trainen. Het wordt als opleidingsgras gezien, omdat het – behalve als het sneeuwt – altijd bespeelbaar is en niet zo makkelijk slijt als gewoon gras. Dan moet er ook niet over geklaagd worden, want als je iets doet, moet je het ook goed doen. Of iedereen op kunstgras of niemand. Bovendien spelen ook amateurvoetballers en de meeste Jupiler League clubs al op kunstgras. Dat kan in geval van promotie niet meteen even uit de grond gerukt worden en vervangen worden door echte graspollen of -zoden.

Grassprieten

In het buitenland en op EK’s en WK’s zullen we meer achterstand gaan oplopen door het opleiden en spelen op kunstgras. Er was tot dit jaar inderdaad nog altijd op natuurgras gespeeld, maar het WK damesvoetbal in Canada is al op kunstgras gespeeld, omdat het daar heersende klimaat topnatuurgras niet mogelijk maakt. De FIFA heeft bovendien bij monde van de secretaris-generaal in 2014 al gezegd dat het goed zou zijn de het mannen WK ook op kunstgras zou worden gespeeld, omdat dat veld gelijke omstandigheden meer mogelijk zou maken. Helaas voor de voorstanders en de FIFA en gelukkig voor de tegenstanders hebben contractuele verplichtingen met de organisaties van de WK om op natuurgras te spelen ertoe geleid, dat het eerste WK op kunstgras pas in 2026 kan plaatsvinden. Maar of het verschil in gras echt iets met de hogere achterstand te maken heeft, valt te betwijfelen. Veel van onze profs spelen op natuurgras en hun speltechnische kwaliteiten zijn er in de loop der jaren nu ook niet bepaald op vooruit gegaan. Met de wetenschappelijke studie en hun uitkomsten in het achterhoofd bedienen de tegenstanders zich van onterechte aannames. Omdat de verdeeldheid over kunstgras nog diep tussen de oren zit, zal het gezeur blijven aanhouden. Hopelijk wijzen de komende tegenonderzoeken hetzelfde uit als dit onderzoek, verstomt het gezeur en gaat het gesprek weer over het voetbal zelf!

Ongeloof over bijgeloof in de sport

Bijgeloof in de sport. Een mooi onderwerp om over te schrijven. Hoe oud het is, weet niemand, maar dat er voorafgaand aan een sportduel de meest dwaze rituelen worden uitgevoerd is evident. Van Willem van Hanegem die voor een wedstrijd de helft van een sigaret opstak en de andere helft in zijn borstzakje deed tot Nederlands hockey international Maartje Paumen die onder haar gewone sokken haar FC Barcelonasokken aandeed.

Hieronder een opsomming van bijgeloof van topsporters uit vroeger en recenter tijden:

1. Udo Lattek, de succestrainer van Bayern München, weigerde zijn trui te wassen, zolang zijn club aan de winnende hand bleef.

2. In de gloriejaren van Feyenoord, toen de Rotterdammers de Europacup I en de wereldbeker wonnen, droegen enkele Feyenoordspelers onder hun eigen onderbroek nog het slipje van hun vrouw of vriendin.

3. PSV- en Oranjedoelman Hans van Breukelen droeg tijdens wedstrijden een grote bronzen medaille van Paus Johannes de 23e.

4. De Oostenrijkse grootheid Ernst Happel liet, als trainer van Feyenoord, zijn haar groeien in de moeilijke eindfase van de competitie 1970/'71, maar liet het meteen weer afknippen zodra Feyenoords kampioenschap een feit was.

5. Voetbalentert(r)ainer Barry Hughes zette, als trainer van Go Ahead Eagles, voordat hij de deur uitging op weg naar het stadion, altijd de grammofoonplaat "Land of Hope and Glory" van Vera Lynn keihard aan.

6. Eddy Treytel, keeper van Feyenoord in de succesvolle jaren zeventig, zette vlak voor hij de kleedkamer verliet, zijn toupet af.

7. Ajax speler Gerrie Mühren trok het onderbroekje van huidig "Mister Ajax", Sjaak Swart, aan bij Europese wedstrijden.

Eddy Treytel

Uit recenter tijden de volgende rituelen:

1. Tennisster Serena Williams draagt tijdens toernooi altijd dezelfde sokken en doucht maar één keer per toernooi, maar neemt wel haar doucheslippers mee naar de baan.

2. Rafael Nadal tikt voor elk punt eerst de voorkant, dan de achterkant van zijn broekje aan, daarna zijn schouders, oren en neus.

3. In 2005 wonnen de hockeydames van Oranje de EK-finale nadat zij "The Notebook" hadden gekeken, een romantische film uit 2004. "We wonnen dat EK. Daarna moest-ie voor iedere belangrijke wedstrijd op", zei Ellen Hoog. Inmiddels is de film 50 keer bekeken.

4. Nederlandse voetbaltoppers op het EK 2012 waren Arjen Robben en Wesley Sneijder. Arjen Robben liet de naam van zijn zoontje op zijn schoen zetten om extra geluk af te dwingen. Wesley Sneijder deelde armbandjes uit die "de energiestromen in je lichaam optimaliseren".

5. De Servische tennisser Novak Djokovic stuitert soms eindeloos met de bal voor het serveren. Een keer liet hij hem zelfs 38 keer stuiteren.

6. De Zwitserse tennislegende Roger Federer(Zwitserland) heeft iets met het getal acht; hij draagt acht rackets de baan op, heeft acht flessen water bij zich en acht handdoeken.

Sportverkiezingen van het jaar

Ik snap deze verkiezingen niet. Je zou toch denken dat er louter sporters genomineerd worden die tot de verbeelding sprekende prestaties hebben geleverd en zelf ook tot de verbeelding van zoveel mogelijk mensen spreken. In sommige gevallen is dit echter niet zo, want bij sommige genomineerden gaat er niet eens een belletje rinkelen. Ik wist tot afgelopen maandag tenminste nog niet dat BMX-er Nick Kimman aan welke sport dan ook deed. Wel was bekend dat Jeroen Dubbeldam uit het elitaire concours hippique voortkomt en dat Sjinkie Knegt het onderbelichte shorttrackbroertje van de langebaanschaatsers is. Bovendien is het een feit dat al deze sporten niet overlopen van de zendtijd op TV. Waar is Max Verstappen gebleven? En Tom Dumoulin? En Michael van Gerwen, die bijna altijd in de finale van welke belangrijke dartspartij dan ook in de finale stond en er meerdere van won? Helaas zullen de sportbonden en de vakjury van acht, darts wel weer als een kroegspel hebben gezien, maar op dat niveau is het toch echte topsport! En qua criteria zou je kunnen zeggen dat Formule 1 en wielrennen toch op een internationaal veel hogere pit staan dan de sporten waar de genomineerden aan deelnemen. Bovendien is buiten beschouwing gelaten, dat deze drie sporters de harten der sportminnende Nederlanders meerdere malen in het jaar hebben laten overslaan, alhoewel Verstappen en Dumoulin geen echte hoofdprijzen wonnen. Daar hebben de sportbonden en de vakjury van acht natuurlijk allemaal niet over nagedacht, de hoofdprijzen waren belangrijker. Bij de dames is het natuurlijk overduidelijk wie er gaat winnen. Dat zal niet openwaterzwemster Sharon van Rouwendaal of turnster Sanne Wevers zijn. Heel goed in hun sport, maar als je het over mondiale uitstraling hebt, denk je maar aan een vrouw en dat is Dafne Schippers. Op vrijdagmiddag 29 augustus verdrongen veel mensen zich rond drie uur 's middags voor de TV voor de 200 meter. 21,63 seconden na de start had ze de gehele wereldtop met een magistrale eindsprint na een slechte start aan gruzelementen gerend en werd wereldkampioene. Dat moment werd niet meer overtroffen dit jaar en beide andere dames mogen nu al voor het gala lang en breed begonnen is, zeggen dat ze het een eer vonden om genomineerd te zijn.

Dafne Schippers

Zelf zou ik als ploeg ook de Nederlandse basketballers willen hebben nomineren en als coach Toon van Helfteren. Lijkt een beetje vergezocht, maar het Nederlands basketbalteam werd in 2012 zelfs opgeheven door de Basketballbond. De clubs betaalden het verder. En ondanks alle hindernissen die daarna ontstonden met Van Helfteren als vrijwilliger die de kwalificatievoorbereiding met 7 man begon, de constante vraag of de clubs het geld nog wel langer wilden investeren en of de spelers nog wel wilden spelen, haalden ze voor het eerst sinds 25 jaar de EK in 2015. Ze speelden tegen landen die veel hoger op de ranglijst stonden (Nederland was 88e) en sloten het toernooi helaas wel in de poulefase af. Na de eerste overwinning tegen Georgië kwamen er wel kansen in de overige partijen om te winnen, maar de overige vier wedstrijden werden met kleine, eervolle nederlagen afgesloten, waardoor de sport toch weer op de kaart staat. Ook zeker niet verkeerd! Voor een geloofwaardiger sportgala lijkt het mij beter om ook het publiek, op welke wijze dan ook, erbij te betrekken voor de samenstelling van de kandidatenlijst!